Ελληνοαλβανικό κράτος; Το σχέδιο του Κολοκοτρώνη με τον Αλή Φαρμάκη για ίδρυση κοινού κράτους με τους Αρβανίτες της Πελοποννήσου. Οι βουλευτές θα μιλούσαν δυό γλώσσες και θα ήταν μισοί χριστιανοί και μισοί μουσουλμάνοι.

Τo 1806 o Κολοκοτρώνης, κυνηγημένος από τους Τούρκους, που ήθελαν αν εξαφανίσουν την κλεφτουριά από την Πελοπόννησο, κατέφυγε στη Ζάκυνθο. Την ίδια χρονιά ανέλαβε τη διοίκηση της Πελοποννήσου ο Βελή πασάς, γιος του περιβόητου Αλή πασά των Ιωαννίνων.
Την εποχή εκείνη υπήρχε στο χωριό Λάλα της Ηλείας μια πολύ δυνατή αρβανίτικη οικογένεια, οι Ισμαηλαίοι.  Αρχηγός της ήταν ο Αλή Φαρμάκης, φίλος με τους Κολοκοτρωναίους από πάππο προς πάππο, ένας από τους πιο δυνατούς και ανυπότακτους «φεουδάρχες». Την άνοιξη του 1808 ο Βελή πασάς περικύκλωσε τους πύργους του Φαρμάκη προσπαθώντας να τον εξουδετερώσει.

Στην πρόσκληση του Αλή για βοήθεια, έτρεξε αμέσως ο Κολοκοτρώνης με 14 πολεμιστές. Πέρασε νύχτα μέσα από το τουρκικό στρατόπεδο και βρέθηκε στον Πύργο του Αλή στο Μοναστηράκι. Εκεί αμύνθηκαν δύο ολόκληρους μήνες κατά χιλιάδων πολιορκητών. Μόλις ο Βελής έμαθε για την άφιξη του Κολοκοτρώνη υποσχέθηκε στον Αλή πως αν του τον παρέδιδε θα έλυνε την πολιορκία και θα τον αντάμοιβε. Ο Αλή αρνήθηκε κατηγορηματικά. Οι πολεμιστές του οι οποίοι δεν γνώρισαν τον λόγο της προσέγγισης ζήτησαν επιτακτικά να μάθουν γιατί ο αρχηγός τους διέκοψε τις συνομιλίες. Όταν ο Αλή τους φανέρωσε τις απαιτήσεις των πολιορκητών εκείνοι αναφώνησαν: «παρά να κάνουμε τέτοια ατιμία, καλύτερα να χαθούμε όλοι».
Τελικά ο Βελής ταπεινωμένος, δέχθηκε συμβιβασμό και ο Κολοκοτρώνης επέστρεψε στη Ζάκυνθο. Η καθαρή αυτή «τρέλα» να βοηθήσει τον Φαρμάκη, αύξησε τη φήμη του. Όλοι θαύμασαν και επαίνεσαν την ιπποτική συμπεριφορά και το θάρρος του. Οι πολεμιστές του Φαρμάκη θαύμασαν την ανδρεία και τη στρατηγική του σκέψη και ένας ανιψιός του ζήτησε από τον Κολοκοτρώνη να γίνει μουσουλμάνος.
Τότε ακολούθησε ο εξής διάλογος:
-Αχ, βρε Κολοκοτρώνη, αν γινόσουν μουσουλμάνος, τέτοιο παλικάρι που είσαι, θα γινόσουν άρχοντας τρανός!

-Δηλαδή, θα έκανα και σουνούτεμα; (=περιτομή)

-Ε, βέβαια…

-Άσε μπέη μου, δε γίνεται…

-Γιατί δε γίνεται; Όλα γίνονται!

-Να σου πω γιατί δε γίνεται. Όταν βαφτιζόμαστε εμείς οι χριστιανοί, ο παπάς κόβει λίγο μαλλί απ’ το κεφάλι μας και το βάζει πίσω από το εικόνισμα του Χριστού, σημάδι ότι είμαστε δικοί του. Αν κάνω λοιπόν σουνούτεμα και γίνω μουσουλμάνος, θα έχει κι ο Μουχαμέτης το… αυτό, και όταν πεθάνω θα με θέλει να πάω στο δικό του παράδεισο. Για σκέψου λοιπόν, να με τραβάει ο ένας από το μαλλί κι ο άλλος από την ψωλή! Να βάλω σε αμάχη, για το χατίρι μου, τέτοιους μεγάλους προφητάδες; Θα βρω το μπελά μου… Άσ' το, καλύτερα!
Αργότερα ο Αλή Φαρμάκης πέρασε στη Ζάκυνθο. Κατέστρωσε μάλιστα με τον Κολοκοτρώνη το σχέδιο μιας ελληνοαλβανικής συμμαχίας κατά του Αλή πασά. Ο Κολοκοτρώνης καταλάβαινε ότι με τη φιλία του Φαρμάκη θα είχε στο πλευρό του όλους τους περίφημους Μπαρδουνιώτες και Λαλαίους πολεμιστές, καθώς και εκείνους τους Αλβανούς οπλαρχηγούς της Ηπείρου που ήταν εχθρικοί προς τον Αλή.
Εκείνη την περίοδο (αρχές του 1809) η Γαλλία είχε ενοχληθεί από τη φανερή αγγλοφιλία του Αλή πασά και από την εχθρική του διάθεση απέναντι στη γαλλική διοίκηση των Επτανήσων. Γι' αυτό ο Κολοκοτρώνης σκέφθηκε να ζητήσει τη συνδρομή των Γάλλων. Ανακοίνωσε λοιπόν το σχέδιό του στον Γάλλο διοικητή Ντονζελώ. Αποφάσισε μάλιστα να μεταβεί ο ίδιος στο Παρίσι, μαζί με τον Αλή Φαρμάκη, να συναντηθεί με τον Ναπολέοντα και να διερευνήσει τις προθέσεις του.

Ο Ντονζελώ τούς πρότεινε να παραμείνουν στη Ζάκυνθο, να επεξεργασθούν το σχέδιο και ο ίδιος δεσμεύθηκε να στείλει επιστολή στον Γάλλο αυτοκράτορα. Ύστερα από τρεις ημέρες, το σχέδιο για την κοινή επανάσταση και για τη διοίκηση του μελλοντικού ελληνοαλβανικού κράτους ήταν έτοιμο. Ο Ντονζελώ θα ενίσχυε τους επαναστάτες με 500 Γάλλους πυροβολητές και τους 5.000 Έλληνες που υπηρετούσαν στον γαλλικό στρατό.
Επίσης, τους παραχωρούσε το δικαίωμα να στρατολογήσουν 15.000 Επτανησίους. Ακόμη, θα τους προμήθευε τα μέσα, ώστε να διενεργήσουν στρατολόγηση στην Αλβανία, στην Ήπειρο και τη Ρούμελη. Ύστερα από τη συγκέντρωση μιας αξιόλογης δύναμης, θα πραγματοποιείτο απόβαση στην Πελοπόννησο. Οι ντόπιοι Τούρκοι, σύμμαχοι του Φαρμάκη και του Κολοκοτρώνη, θα παρέδιδαν τα κάστρα της Μεσσηνίας, της Πάτρας και της Μονεμβασιάς και θα έστελναν αναφορές προς τον σουλτάνο, ώστε να τον διαβεβαιώσουν ότι η επανάσταση στρεφόταν αποκλειστικά και μόνο εναντίον του Βελή πασά.
Το κράτος θα ήταν αυτόνομο υπό την επικυριαρχία της Γαλλίας.

Η κυβέρνηση του δυαδικού αυτού προτεκτοράτου θα ήταν δημοκρατική με ίσο αριθμό μουσουλμάνων και χριστιανών βουλευτών. Είχε δοθεί μάλιστα εντολή σε επιφανείς νομομαθείς της Κέρκυρας να προχωρήσουν στη διεργασία ενός δημοκρατικού Συντάγματος.
Ο Ντονζελώ έστειλε επιστολή στον Ναπολέοντα ανακοινώνοντάς του το τολμηρό αυτό σχέδιο.

Έως ότου λάβει την απάντηση, χορήγησε μεγάλα χρηματικά ποσά στον Κολοκοτρώνη και στον Φαρμάκη για την προετοιμασία. Εκείνοι μετέβησαν στην Ήπειρο όπου έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό. Όμως, οι μεγάλες προσδοκίες του Γέρου και του Φαρμάκη διαψεύσθηκαν. Η απάντηση από τον Ναπολέοντα δεν ήλθε ποτέ. Είναι άγνωστο αν ο αυτοκράτορας διάβασε τουλάχιστον την επιστολή. Το 1809 ο Κολοκοτρώνης με τον σύντροφό του είχαν συγκεντρώσει στην Πάργα 3.000 Αλβανούς, εχθρούς του Αλή.
Ο γιος του Αλή Φαρμάκη είχε παραμείνει στη Ζάκυνθο για να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τους Αρβανίτες του Μοριά
Τον Σεπτέμβριο όμως του ίδιου χρόνου, μια αγγλική μοίρα εμφανίσθηκε στις ακτές της Ζακύνθου. Η μικρή γαλλική φρουρά δεν κατάφερε να προβάλει αντίσταση. Σχεδόν ταυτόχρονα, οι Άγγλοι κατέλαβαν την Κεφαλονιά, την Ιθάκη και τα Κύθηρα. Στη Ζάκυνθο 400 Έλληνες υπεύθυνοι για το σχέδιο, μαζί με τους οποίους βρισκόταν και ο γιος του Αλή Φαρμάκη, συνελήφθησαν. Κατέφθασε τότε και ο Κολοκοτρώνης με 600 Αλβανούς στη Λευκάδα, αλλά η αγγλική κατοχή «παρέλυσε» τα σχέδιά του.
ΠΗΓΗ

Η πτώχευση της Ελλάδας το 1932 (VIDEO)

Η πτώχευση της Ελλάδας το 1932

 έγινε επίσημα τον Μάιου του 1932 με την κήρυξη της παύση πληρωμών από την Κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου, ως αποτέλεσμα της διόγκωσης του εξωτερικού χρέους της χώρας λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης και της μείωσης των εξαγωγών. Οι διεθνείς αιτήσεις του Ελευθέριου Βενιζέλου για την στήριξη της Ελλάδας στις δανειακές της υποχρεώσεις δεν είχαν θετικό αποτέλεσμα, με συνέπεια να εγκαταλειφθεί ο κανόνας του χρυσού, ραγδαία αποτίμηση και την επακόλουθη χρεωκοπία.

Το 1927 ο Ελευθέριος Βενιζέλος επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε δεκτός ως μεσσίας από τον Ελληνικό λαό. Μετά από πολλή σκέψη και πιέσεις από το περιβάλλον του ανακάλεσε την απόφαση του προ τετραετίας για παραίτηση από την πολιτική και επανήλθε σε αυτή ως αρχηγός του Κόμματος των Φιλελευθέρων στις 23 Μαΐου 1928. Το μέγεθος του εκλογικού θριάμβου των Βενιζελικών στις εκλογές της 19ης Αυγούστου ήταν απρόσμενο ακόμη και για τον αρχηγό του: οι βενιζελικοί εξέλεξαν 178 βουλευτές έχοντας μια συντριπτική πλειοψηφία στην βουλή.

Η Ελληνική οικονομία είχε κάνει βήματα σταθεροποίησης την διετία 1926-1928. Η δραχμή σταθεροποιήθηκε μετά από δεκαπέντε χρόνια συνεχούς υποτίμησης. Έτσι, το 1928 η δραχμή εντάχθηκε στον περίφημο "κανόνα του χρυσού". Ο "κανόνας του χρυσού" ήταν ένας μηχανισμός μετατροπής των νομισμάτων μέσω μιας ισοτιμίας σε σχέση με τις τιμή του χρυσού.

Όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο Ελευθέριος Βενιζέλος, παρουσίασε ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο και φιλόδοξο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων που χρειάζονταν για να μπει η Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά και να αποκαταστήσει τους πρόσφυγες από την Μικρασιατική Καταστροφή. Ο εκτεταμένος αυτός δανεισμός θα καλυπτόταν κυρίως από Άγγλους κεφαλαιούχους που ήδη μετά το 1922 είχαν επενδύσει μικρά κεφάλαια, αλλά τώρα ήταν πρόθυμοι να μεγαλώσουν την παρουσία τους στην Ελλάδα. Ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής και των συναλλαγματικών ισοτιμιών αποδόθηκαν στην Τράπεζα της Ελλάδος που ιδρύθηκε τότε ακριβώς για τον σκοπό αυτό με πρώτο πρόεδρο τονΑλέξανδρο Διομήδη.

Ως το 1931 τίποτα δεν προμήνυε την χιονοστιβάδα αρνητικών γεγονότων που θα ακολουθούσε. Η Ελλάδα είχε τρεις συνεχόμενους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, όμως το εξωτερικό της χρέος είχε διογκωθεί από δάνεια που είχε συνάψει η κυβέρνηση Βενιζέλου κυρίως στο Σίτυ του Λονδίνου. Συγκεκριμένα το εξωτερικό χρέος την τετραετία 1928-1932 αυξήθηκε από 27,8 δισεκατομμύρια δραχμές στα 32,7 δισεκατομμύρια.

Η μεγάλη διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση ξεκίνησε με την αδυναμία της Γερμανίας να συνεχίσει να εξυπηρετεί τις δυσβάσταχτες οικονομικές τις υποχρεώσεις από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και εντάθηκε με την κατάρρευση των τιμών των μετοχών στο Αμερικάνικο Χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ. Η οικονομία της Ελλάδας βρέθηκε αμέσως υπό πίεση, καθώς μειώθηκαν δραστικά οι εξαγωγές της (καπνά και άλλα γεωργικά προϊόντα), όπως επίσης και τα εμβάσματα από τους Έλληνες της Αμερικής που εκείνη την εποχή ήταν σημαντικός οικονομικός παράγοντας για την χώρα. Οι δύο αυτές δυσμενείς εξελίξεις επιδείνωσαν το εξωτερικό ισοζύγιο συναλλαγών, ασκώντας αφόρητες πιέσεις στην δραχμή. Ο Βενιζέλος αποφάσισε να δώσει την μάχη της δραχμής: αν η δραχμή δεν παρέμενε ισχυρή έναντι της στερλίνας και των άλλων νομισμάτων, θα του ήταν αδύνατο να εξυπηρετήσει το ήδη διογκωμένο δημόσιο χρέος. Αν δηλαδή γινόταν η υποτίμηση της δραχμής, τότε το εξωτερικό χρέος σχεδόν θα διπλασιαζόταν. Ο συνεπέστερος επικριτής της κυβερνητικής πολιτικής, εκτός από τον Δημήτριο Μάξιμο, ήταν τότε ο Κυριάκος Βαρβαρέσος, ειδικός σύμβουλος της τράπεζας της Ελλάδος και ένας από τους κορυφαίους Έλληνες οικονομολόγους του Μεσοπολέμου.

Η Βενιζελική πολιτική της διατήρησης των υφιστάμενων νομισματικών ισορροπιών ανάγκαζαν την Τράπεζα της Ελλάδος να χρησιμοποιεί τα αποθέματα της σε χρυσό και συνάλλαγμα για να στηρίζει την δραχμή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξανεμιστούν πολύ σύντομα τα μικρά αποθεματικά της, φέρνοντας το οικονομικό επιτελείο της Ελλάδας στις αρχές του 1932 σε πολύ δύσκολη θέση. Παράλληλα το κράτος φορολογούσε τις εισαγωγές και μείωνε τις δραχμές στην Αγορά, προσπαθώντας να ελέγξει τις συνεχείς κερδοσκοπικές πιέσεις που δεχόταν η Ελλάδα. Η μόνη πιθανή λύση από το διαφαινόμενο αδιέξοδο, ήταν ο εξωτερικός δανεισμός, όχι πια για χρηματοδότηση έργων, αλλά για την στήριξη της δραχμής με ξένο συνάλλαγμα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποφάσισε να χειριστεί το θέμα προσωπικά και να εξασφαλίσει τα εξωτερικά δάνεια που θα στήριζαν την νομισματική του πολιτική. Ταξίδεψε τον Ιανουάριο του 1932 διαδοχικά σε Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο ζητώντας ένα δάνειο 50 εκατομμυρίων δολαρίων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλιώς η Ελλάδα θα εγκατέλειπε τον νόμο του χρυσού και θα βυθιζόταν στην αναξιοπιστία και στην κοινωνική αναταραχή. Τον Μάρτιο συνεδρίασε στο Παρίσι η Δημοσιονομική Επιτροπή όπου ανάμεσα στα άλλα, θα συζητιόταν και το θέμα της Ελλάδας. Στο τρίμηνο που είχε περάσει ουσιαστικά όλες οι εξαγωγές της Ελλάδας είχαν "παγώσει" και η τράπεζα της Ελλάδος είχε δώσει το 1/3 των αποθεματικών της σε συνάλλαγμα στο κράτος έτσι ώστε αυτό να ανταπεξέλθει στις δανειακές υποχρεώσεις του.

Ο τρόπος παρουσίασης των Ελληνικών προβλημάτων και αναγκών από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο δεν έπεισε την Δημοσιονομική Επιτροπή, που θεώρησε ότι η Ελλάδα δεν έκανε καμία θυσία, αντιθέτως ήθελε να μεταβιβάσει τα προβλήματα της στους πιστωτές της. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος συνέχισε να ζητά απεγνωσμένα βοήθεια τον Απρίλιο του 1932 στο Συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών από τους υπουργούς Εξωτερικών της Βρετανίας και της Γαλλίας, χωρίς όμως κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα, εκτός από αόριστες υποσχέσεις και ευχολόγια. Δεν υπήρχε πλέον χρόνος για διαπραγματεύσεις και αναμονή.

Την Τετάρτη 27 Απριλίου 1932, η Ελλάδα εγκατέλειψε επισήμως τον «κανόνα του χρυσού». Η δραχμή υποτιμήθηκε ραγδαία και στις 5 Μαΐου η ισοτιμία της με την στερλίνα έπεσε από τις 456 δραχμές στις 539. Τον ίδιο μήνα το κράτος επισημοποίησε την χρεοκοπία του κηρύσσοντας παύση πληρωμών. Το κύρος του Βενιζέλου είχε τρωθεί ανεπανόρθωτα στην λαϊκή συνείδηση, ενώ ένα πανελλαδικό απεργιακό κύμα παρέλυε την χώρα. Στις 21 Μαΐου 1932, ο Ελευθέριος Βενιζέλος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός δηλώνοντας δημοσίως πως δεν θα επέστρεφε αν δεν ενισχυόταν η εκτελεστική εξουσία και δεν περιοριζόταν η ελευθεροτυπία.

πηγή: wikipedia